Deze serie laat de tweedeling laten zien van een leven vol internationale verhuizingen. Kinderen vol veerkracht, potentie en een scala aan levenservaring. Én het zijn kinderen die iets meedragen.

Voor een expat kind is een leven continue in beweging, waarbij de loopbaan van de ouder(s) de richting bepaalt. 

Kinderen van expatriates zijn gedeeltelijk aanwezig op hun een nieuwe plek en gedeeltelijk nog in de vorige. Het kan even duren voordat je er helemaal bent. Het maakt wortels schieten lastig. 

Toch is het leven van een expat kind niet altijd zwaarmoedig. Integendeel, in gesprek met deze kinderen voelde ik een lichtheid. Ze lijken de continue transities te accepteren. Het is haast een comfortabel-heid met verandering. Ik ontmoet zelfbewuste kinderen, die stevig de wereld inkijken. 

Vragend naar hun toekomstbeeld zien ze de wereld als hun speelveld. Grenzen zijn vervaagd. Nergens thuis horen biedt blijkbaar mogelijkheden. 

Er is ook een keerzijde. Het achterlaten van school, vriendjes, huis en plaatsgebonden activiteiten laten een rafelrandje achter in hun bestaan. Er is missen, verdriet, soms boosheid. Het is niet altijd mooi en ook deze kant mag van mij gezien worden.

Het expat-leven is geen zwart-wit verhaal. Voorbij de oordelen en overtuigingen wordt zichtbaar dat het een intense en boeiende periode kan zijn. Een dans vol tegenstellingen. Uiteindelijk raakt het de kern van het ultieme ouderschap dilemma: dat wat je naar beste weten hebt gedaan, was dat ook het beste voor je kinderen? 

Over de fotograaf
Iris van ‘t Riet was zelf expat-kind in haar jeugd en werd later expat-vrouw en moeder. De krassen die het veelvuldig verhuizen als kind op haar ziel achterlieten, gaf ze door aan haar eigen dochters. Het avontuur en plezier van de reizen ook.